آغازگر انقلاب بحرین
"عبدالوهاب حسین"
چند هفته پیش و در اواسط شهریورماه، دادگاه بحرین حکم 20 تن از رهبران سطح اول انقلاب اسلامی بحرین را صادر کرد که طی آن 13 تن از آنان به حبس ابد و سایرین به احکام سنگین از جمله 15 سال و پنج سال حبس محکوم شدند.کسانی مانند حسن مشیمع، عبدالوهاب حسین و عبدالهادی الخواجه که عمر خود را در اصلاح و مبارزه با دیکتاتوری آل خلیفه گذرانده اند تا بتوانند در سرزمین مادری خود عادلانه زندگی کنند و آزادانه رفتار کنند و امروز در اوج غربت و مظلومیت در کنج زندان های آل خلیفه تاوان آن را می پردازند.
عبدالوهاب حسین کیست؟
این انقلابی 58 ساله، دارنده مدرک کارشناسی رشته فلسفه و جامعه شناسی از دانشگاه کویت است که به جرم "قانون شکنی"، "شرکت در توطئه تغییر نظام" و "برقراری تماس با گروه های خارجی" از سوی رژیم آل خلیفه به حبس ابد محکوم شده است.
"عبدالوهاب حسین" که در بین انقلابیون بحرینی عموماً با لفظ «استاد» و لقب "مُفجّر الثورة (آغازگر انقلاب)" خطاب می شود رهبر و مؤسس گروه انقلابی «تیار الوفاء الإسلامی» است. این گروه را شاید بتوان از حیث نظری و عملی نزدیکترین گروه به مبانی اندیشگی انقلاب اسلامی ایران دانست. وی پیش تر همراه گروه "الوفاق" بود ولی پس از مماشات نسبی این گروه با رژیم به ویژه در تحولات سال 2005 میلادی از این گروه جدا شد و به انزوا رفت.
انفجار انقلاب
وی نخستین کسی بود که در انقلاب 14 فوریه بحرین از صبح زود در صف اول تظاهرکنندگان به میدان آمد زیرا در واقع او بود که جوانان را به ایجاد تظاهرات برای اصلاحات تشویق کرده بود. استاد از چند روز قبل، در سخنرانی در جمع جوانان بحرینی گفته بود که ما اصلاحات را طلب خواهیم کرد ولی اگر حکومت خون کسی را بریزد تنها خواسته ما «اسقاط نظام» خواهد بود.
انفجار انقلاب
وی نخستین کسی بود که در انقلاب 14 فوریه بحرین از صبح زود در صف اول تظاهرکنندگان به میدان آمد زیرا در واقع او بود که جوانان را به ایجاد تظاهرات برای اصلاحات تشویق کرده بود. استاد از چند روز قبل، در سخنرانی در جمع جوانان بحرینی گفته بود که ما اصلاحات را طلب خواهیم کرد ولی اگر حکومت خون کسی را بریزد تنها خواسته ما «اسقاط نظام» خواهد بود.
سخنرانی های آتشین استاد، جرقه ای بر بشکه باروت انقلاب بحرین بود
وی همچنین در روزهای بعد در میدان لؤلؤ حاضر شد و پس از انجام خطابه های تند برضد رژیم و خصوصاً سخنرانی روز 12 مارس، در هفدهم همان ماه و در روزهای اول شروع انقلاب دستگیر شد. در سخنرانی که در روزهای اول انقلاب در جمع انقلابیون ایراد کرد به صراحت از تغییر نظام در بحرین سخن گفت و در برابر برخی صحبت ها در مورد اکتفا به سلطنت مشروطه اعلام کرد: "در اینجا دو سقف برای مطالبات مطرح شده است: سقف تغییر نظام و سقف سلطنت مشروطه. من معتقدم سقوط حکومت کاملاً امکان پذیر است و اگر از این خواسته کوتاه بیاییم سلطنت مشروطه هم عملاً غیرقابل تحقق می شود چرا که گفت وگو با حکومت برای اقامه نظام مشروطه چند روز یا چند هفته نخواهد بود و ماه ها به طول می انجامد و شور انقلابی از بین می رود که مذاکرات بدون این فضای انقلابی قطعاً شکست خورده است."
مغز متفکر سیاسی و طراح ساختار احزاب
نظریات وی در این رابطه دقیقاً محقق شد. وی اساساً مغز متفکر سیاسی بحرین در دو دهه گذشته بوده است و تحلیل های وی همواره راهگشای انقلابیون بوده است. طراحی ساختار اولیه بسیاری از گروه ها و احزاب نیز توسط ایشان صورت گرفته است.
دفاعیات افشاگرانه استاد در دادگاه رژیم، نقض حقوق بشر را به اثبات رساند
در فرصتی که دادگاه برای دفاع وی از خود به او داده بود، جزئیات دستگیری خود را بیان کرد که بخشی از آن به این شرح است: "در نیمه شب 17 مارس با شکست درب بیرونی وارد منزل شخصی من شدند و قبل از اینکه درب داخل را هم بشکنند آن را باز کردم... با خشونت من را کتک زدند و بر اثر کوبیدن سرم به دیوار پیشانی ام خونریزی کرد و دست و چشم من را بستند... پس از ضرب و شتم مرا وارد اتاقی کردند و گفتند اگر دستور نداشتیم از این اتاق زنده خارج نمی شدی... پس از مدتی متوجه شدم آنها پس از بازداشت من به منزلم نیز حمله بردند که این فقط یک تفتیش عادی نبوده بلکه به قصد انتقام برخی اموال از جمله دوربین، ساعت، انگشترها، تلفن همراه، لپ تاپ و بلندگوهای مجلس من را سرقت کرده بودند... در زندان مرا شب ها چند مرتبه از خواب بیدار کرده و مجبور می کردند سرپا بایستم با اینکه وضعیت مناسب جسمی نداشتم... به بزرگان دینی و اعتقاداتم اهانت می کردند... مجبورم می کردند عکس پادشاه و نخست وزیر بحرین و شاه عربستان را ببوسم و امتناع من با ضرب و شتم همراه بود."
در فرصتی که دادگاه برای دفاع وی از خود به او داده بود، جزئیات دستگیری خود را بیان کرد که بخشی از آن به این شرح است: "در نیمه شب 17 مارس با شکست درب بیرونی وارد منزل شخصی من شدند و قبل از اینکه درب داخل را هم بشکنند آن را باز کردم... با خشونت من را کتک زدند و بر اثر کوبیدن سرم به دیوار پیشانی ام خونریزی کرد و دست و چشم من را بستند... پس از ضرب و شتم مرا وارد اتاقی کردند و گفتند اگر دستور نداشتیم از این اتاق زنده خارج نمی شدی... پس از مدتی متوجه شدم آنها پس از بازداشت من به منزلم نیز حمله بردند که این فقط یک تفتیش عادی نبوده بلکه به قصد انتقام برخی اموال از جمله دوربین، ساعت، انگشترها، تلفن همراه، لپ تاپ و بلندگوهای مجلس من را سرقت کرده بودند... در زندان مرا شب ها چند مرتبه از خواب بیدار کرده و مجبور می کردند سرپا بایستم با اینکه وضعیت مناسب جسمی نداشتم... به بزرگان دینی و اعتقاداتم اهانت می کردند... مجبورم می کردند عکس پادشاه و نخست وزیر بحرین و شاه عربستان را ببوسم و امتناع من با ضرب و شتم همراه بود."
سابقه زندان و خلف وعده رژیم
اما این نخستین بار نبود که استاد عبدالوهاب بازداشت می شد. او قبلاً نیز یک بار در سال 1995 میلادی به مدت شش ماه، و بار دیگر برای مدت طولانی از سال 1996 تا 2001 میلادی در زندان انفرادی به سر برده بود در حالی که در سال 2000 میلادی دادگاه تجدیدنظر حکم وی را حتی مغایر با قوانین بحرین اعلام کرد اما وی آزاد نشد تا اینکه نهایتاً در سال 2001 میلادی در حالی که پادشاه جدید بحرین با وعده اصلاحات سیاسی وارد عرصه شده بود این رهبر بحرینی هم در کنار سایر زندانیان سیاسی از زندان آزاد شد و به «میثاق عمل ملی» رأی مثبت داد. میثاقی که در بندهای آن حاکمیت بر اساس قانون، اختیار قانون گذاری با مجلس منتخب، آزادی بقیه زندانیان، بازگشت تبعیدشدگان و توقف قانون فوق العاده امنیتی آمده بود.
استاد عبدالوهاب حسین پس از آزادی از زندان
اما پس از چندی رژیم موارد سوم و پنجم را عملی کرد و موارد اول و دوم با خلف وعده حکومت عملی نشد و این یکی از دلایلی بود که انقلاب 14 فوریه بحرین را در سال 2011 میلادی شعله ور کرد و هم اکنون نیز با وجود وعده های اغواکننده شاه و ولی عهدش برای گفت وگو، گروه های انقلابی بحرینی به چیزی جز "اسقاط النظام" راضی نیستند. گروه هایی که یکی اثرگذارترین آنها "ائتلاف برای جمهوری" می باشد که از به هم پیوستن سه گروه انقلابی "جنبش احرار بحرین" به رهبری "سعید الشهابی" و "جریان الوفاء الاسلامی" به رهبری استاد "عبدالوهاب حسین" و "جنبش حق" به رهبری حسن مشیمع تشکیل شد و در عین زندانی شدن دو تن از رهبران آن و تبعید دیگری در لندن همچنان از مخالفان سرسخت آل خلیفه و جریان های مطرح عرصه انقلاب بحرین به شمار می رود.
مقابل دوربین ضبط اعترافات
در همین رابطه درباره "عبدالوهاب حسین" نقل شده که در زندان یکی از مسؤولان حکومتی با وی دیدار کرد و از وی درخواست کرد که از پادشاه و نخست وزیر عذرخواهی کند تا همانند اعترافات "آیات القرمزی" از وی تصویربرداری و منتشر شود که وی در پاسخ عنوان می کند: "...اما مسأله عذرخواهی محال است که انجام شود بلکه آن کس که در حق ملت ستم کرده باید عذر بخواهد."
اما این نخستین بار نبود که استاد عبدالوهاب بازداشت می شد. او قبلاً نیز یک بار در سال 1995 میلادی به مدت شش ماه، و بار دیگر برای مدت طولانی از سال 1996 تا 2001 میلادی در زندان انفرادی به سر برده بود در حالی که در سال 2000 میلادی دادگاه تجدیدنظر حکم وی را حتی مغایر با قوانین بحرین اعلام کرد اما وی آزاد نشد تا اینکه نهایتاً در سال 2001 میلادی در حالی که پادشاه جدید بحرین با وعده اصلاحات سیاسی وارد عرصه شده بود این رهبر بحرینی هم در کنار سایر زندانیان سیاسی از زندان آزاد شد و به «میثاق عمل ملی» رأی مثبت داد. میثاقی که در بندهای آن حاکمیت بر اساس قانون، اختیار قانون گذاری با مجلس منتخب، آزادی بقیه زندانیان، بازگشت تبعیدشدگان و توقف قانون فوق العاده امنیتی آمده بود.
استاد عبدالوهاب حسین پس از آزادی از زندان
اما پس از چندی رژیم موارد سوم و پنجم را عملی کرد و موارد اول و دوم با خلف وعده حکومت عملی نشد و این یکی از دلایلی بود که انقلاب 14 فوریه بحرین را در سال 2011 میلادی شعله ور کرد و هم اکنون نیز با وجود وعده های اغواکننده شاه و ولی عهدش برای گفت وگو، گروه های انقلابی بحرینی به چیزی جز "اسقاط النظام" راضی نیستند. گروه هایی که یکی اثرگذارترین آنها "ائتلاف برای جمهوری" می باشد که از به هم پیوستن سه گروه انقلابی "جنبش احرار بحرین" به رهبری "سعید الشهابی" و "جریان الوفاء الاسلامی" به رهبری استاد "عبدالوهاب حسین" و "جنبش حق" به رهبری حسن مشیمع تشکیل شد و در عین زندانی شدن دو تن از رهبران آن و تبعید دیگری در لندن همچنان از مخالفان سرسخت آل خلیفه و جریان های مطرح عرصه انقلاب بحرین به شمار می رود.
مقابل دوربین ضبط اعترافات
در همین رابطه درباره "عبدالوهاب حسین" نقل شده که در زندان یکی از مسؤولان حکومتی با وی دیدار کرد و از وی درخواست کرد که از پادشاه و نخست وزیر عذرخواهی کند تا همانند اعترافات "آیات القرمزی" از وی تصویربرداری و منتشر شود که وی در پاسخ عنوان می کند: "...اما مسأله عذرخواهی محال است که انجام شود بلکه آن کس که در حق ملت ستم کرده باید عذر بخواهد."
