منظورت از این شوخی چه بود؟!

برای اولین بار اوائل دهه هشتاد با برادران اهل سنت در دانشگاه مذاهب اسلامی آشنا شدم. اول فکر میکردم که بین ما خیلی تفاوت وجود دارد و باید ظاهر را حفظ کنیم. اما فقط بعد از دو سه ماه آنقدر صمیمیت و رفاقت بین مان ایجاد شد که واقعا بحث های مذهبی و علمی در حاشیه قرار گرفته بود. 
به دور از تعارف مرزبندی قومیتی و مذهبی پررنگ نبود. چون افراد در فضای باز با هم زندگی می کردند و قرار نبود سنی شیعه بشود یا شیعه سنی.
اما در همان حین یکی از افرادی که تحت تاثیر شیعیان افراطی بود، فریاد وااسلاما و وامحمدا سر داد که به داد اسلام برسید و علنا و در پوشش شوخی به برادران اهل سنت اهانت کرد. 
متاسفانه این کار او فضای صمیمیت و رفاقت را تبدیل کرد به فضای حساسیت و تعصب. اگر شوخی می کردیم می پرسیدند منظورتان از این شوخی چیست؟! همین موضوع باعث شده بود که اساتید شیعه و سنی هم بیشتر به پاتوق های خصوصی دعوت بشوند و درصدد دفاع از خود و رودررویی با طرف مقابل بربیایند. 
درهمین قضیه بود که یاد گرفتم فهم تقریبی و نگاه کلان به امت اسلام از شاخصه های انسان سعادتمند است. و اینکه بی تدبیری یک نفر در یک مکان چقدر  می تواند به مصلحت کلان امت اسلام و عزت آن خدشه وارد کند و باعث فرصت سوزی برای ظهور امام زمان(عج) بشود.