امام رضا علیه السلام از منظر علمای بزرگ اهل سنت
فردی را داناتر از علی بن موسی الرضا ندیدم و هیچ عالمی آن حضرت را ندید، مگر اینکه در این سخن با من هم عقیده بود.
مجد الدین ابن اثیر جَزَرى (606 ق):
«ابو الحسن على بن موسى... معروف به رضا... مقام و منزلت ایشان همانند پدرشان موسى بن جعفر مى باشد... امامت شیعه در زمان على بن موسى به ایشان منتهى شد. فضایل وى قابل شمارش نیست. خداوند رحمت خود و رضوان خود را بر ایشان بفرستد.»
ابن ابی الحدید معتزلی (656 ق):
ایشان ولیعهد و در مقام خلافت و داناترین و بخشنده ترین مردم و با اخلاق ترین آنها بود.
محمد بن طلحه شافعى (652 ق):
«سخن در امیرالمؤمنین على و زین العابدین على گذشت و ایشان على الرضا سومین آنها مى باشد. کسى که در شخصیت ایشان تأمل کند، درمى یابد که على بن موسى وارث امیر المؤمنین على و زین العابدین على مى باشد و حکم مى کند که ایشان سومین على مى باشد. ایمان و جایگاه و منزلت ایشان و فراوانى اصحاب ایشان باعث شد مأمون وى را در امور حکومت شریک کند و ولایت عهدى را به ایشان بسپارد.»
عبد اللّه بن اسعد یافعى (768 ق):
«وى امام جلیل و بزرگوار از سلاله بزرگان و اهل کرم، ابو الحسن على بن موسى الکاظم مى باشد... وى یکى از دوازده امام شیعیان است که اساس مذهب بر نظرات ایشان است. وى صاحب مناقب و فضایل مى باشد.»
یوسف بن اسماعیل نبهانى (1350 ق):
«على بن موسى از بزرگان ائمه و چراغهاى امت از اهل بیت نبوت و معدن علم و عرفان و کرم و جوانمردى مى باشد. وى جایگاه والایى داشته، نام وى شهره مى باشد و کرامات زیادى دارد.»
حاکم نیشابوری شافعی (405 ق):
«آن حضرت(امام رضا(ع) )در حالی که بیست و اندی سن داشت. در مسجد رسول اللَّه(ص) فتوا می داد و بزرگان اهل حدیث مانند آدم بن ابی ایاس و نصر بن علی جهنی و محمد بن رافع قشیری از آن حضرت روایت کرده اند».
ابوالصلت هَرَوی (236 ق):
فردی را داناتر از علی بن موسی الرضا ندیدم و هیچ عالمی آن حضرت را ندید، مگر اینکه در این سخن با من هم عقیده بود.
ابوالقاسم عبدالکریم رافعی شافعی (623 ق)
امام رضا(ع) از امامان اهل بیت و بزرگان و سروران اهل بیت است.
عطاء اللَّه بن فضل اللَّه شیرازی (803ق):
علی الرضا رضی الله عنه با مردم به لغات خودشان سخن میگفت و امام رضا فصیح ترین مردم بود و داناترین به همه زبان و لغتی... مشهد و مرقد منور وی مرجع زائران تمامی مردم از تمامی طبقات و نقاط جهان است.
احمد بن علی خطیب بغدادی شافعی (463 ق):
علی بن موسی الرضا به خدا سوگند رضا بود؛ همان گونه که نامیده شده بود.
ابو الفوز محمد بن امین بغدادى مشهور به سُویدى(1246 ق):
«[على بن موسى علیهماالسلام ] در مدینه به دنیا آمد و بسیار گندمگون بود و کراماتش زیاد و مناقبش مشهور است که در اینجا نمى گنجد.»
حافظ ابو عبدالله حاکم نیشابوری(321ق):
«سلطان اولیای خدا، برهان اهل تقوا، میراث بر دانش پیامبران، فرودگاه اسرار پروردگار جهان، ولی خدا و برگزیده او، پاره جگر رسول الله، پناگاه امت و اندوه زدای خاطره ها، در روز قیامت و درماندگی گناهکاران از برای رهایی و امتحان الهی و سنجش اعمال با میزان و ترازوی اخلاص هنگام انگیزش و کاوش از رازهای انسان ها _ آنگونه که خود آن حضرت وعده فرمود که در سه موقف : یکی در برابر میزان و دیگری به هنگام پراکنده شدن نامه اعمال و دیگری بر پل صراط سفره شفاعت و بخشندگی بگسترد.»
استاد دکتر حسن ابراهیم حسن، رئیس دانشگاه اسیوط و استاد تاریخ اسلام در دانشگاه قاهره:
«علی بن موسی الرضا علیه السلام در سال 148 ق متولد شد و دانش و تقوای او بسیار عظیم بود. به ابی نواس گفتند چرا در مدح و فضیلت های گوناگونی که یکجا در او جمع شده است شعر نمی سرایی؟ در پاسخ گفت: من از ستایش کسی که جبرائیل امین خادم پدر او بوده است ناتوانم و به خدا سوگند برای احترام و تعظیم او درباره اش شعر نسرودم. چه این که کسی مانند من چگونه می تواند کسی چون او را توصیف کند.»
