«پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل»؛ کتابی خلاف جریان تقریب

 خبرگزاری فارس ـ سجاد اسلامیان: در بحبوحه نمایشگاه کتاب تهران کتابی رونمایی شد که بسیاری آن را ستودند و آن را کتابی در رد وهابیت و داعش خواندند؛ کتابی به نام «پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل» نوشته «مجید پورولی کلشتری».

داستان کتاب، روایت شخصیتی به نام فاطمه یک مبلغ مذهب و مناظره کننده شیعه است که اینک در دست گروهی از داعشی های پیروی ابوبکر البغدادی گرفتار آمده است.

او اینک توسط یک دختر شکاک به نام «ام جمیل» مراقبت می شود؛ کسی که سوالاتی درباره مناظره بین فاطمه و «عمه حمیرا» دارد؛ مناظره ای که نهایت آن به خودکشی یا خودسوزی عمه حمیرا به عنوان یک چهره علمی اهل سنت منجر شده است.

«پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل» اگرچه کتابی است که مدعی « نمایش چهره واقعی داعش» است اما مطالعه آن نشان می دهد بیش از آنکه در رد تفکر تکفیری و وهابی باشد در اکثر مباحث مطروحه بین فاطمه و ام جمیل به جز یک مورد بقیه مباحث در رد عقاید اهل سنت است.

* رد تفکرات اهل سنت به نام وهابیت در «پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل»

نکته جالب در نگارش این کتاب آنجاست که نویسنده در اکثر جاهای کتاب به جای کلمه «اهل سنت» از کلمه ترکیبی «پیروان شیخین» استفاده کرده است.

او در بارها در کتاب خود چنین نوشته است:

«من و حمیرا از همین جا شروع کردیم؛ از تحقیق در کتاب هایی که تکیه گاه عقیدتی سلفی ها و وهابی ها و پیروان شیخین است!»(ص 62)

یکی از مهمترین فرازهای کتاب «پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل» نقد کتاب صحیح بخاری یکی از کتاب های مطرح حدیثی اهل سنت است که در بین تمامی آنها مورد احترام است اما نویسنده برای اینکه به خیال خود این کتاب را به اهل سنت منتسب نکند از دو اصطلاح «عامه» و «پیروان شیخین» استفاده کرده است.

او چنین نوشته است:

... ادامه می دهد: «حالا من تمام کتاب های عقیدتی شیعه را از ذهن و فکرم کنار می گذارم و فرض می کنم هیچ کدام از آن ها قابل استناد نیستند! و تمام توجه و دقت و نگاه خودم را معطوف به کتاب های حدیثی شما می کنم! اولین سؤالی که در ذهن من شکل می گیرد و من این سؤال را از حمیرا هم پرسیدم این بود که چرا با وجود اینکه عامّه این همه کتابِ روایی و حدیثی دارند، فقط صحیح بخاری را مرکز توجه قرار داده اند؟! و چرا همه تبلیغات سَلفی ها و وهابیّت و پیروان شیخین باید حول این کتاب و اثبات حقانیّت این کتاب باشد؟! چه مرز و رازی در این کتاب نهفته است که در کتاب های دیگر عامّه نیست؟»

نمی دانم چه باید بگویم. نباید هم توقع داشته باشد که بدانم. آخر من تاریخ یا علم حدیث نخوانده ام. من به اندازه علاقه ام پای صحبت های مولوی ها نشسته ام و فقط همان قدری که شنیده ام می دانم. ادامه می دهد: «چرا احترامی که علمای شما برای کتاب صحیح بخاری قائل اند برای کتاب احمدبن حنبل یا کتاب حاکم نیشابوری قائل نیستند؟! این دو نفر هم از علمای بسیار بزرگ و معتبر و درجه یک عامّه اند و کاملاً هم عقیده و هم مسلک شما هستند! چرا فقط صحیح بخاری و فقط آقای اسماعیل بخاری باید مورد توجه قرار بگیرد؟»

شانه هایم را می دهم بالا.

- نمی دانم.

- جوابش خیلی ساده است! چون صحیح بخاری شاهکاری است که در آن ذره ای از محبت خاندان پیامبر و اهل بیت وجود ندارد و هیچ حدیثی در فضیلت ان خاندان نیست. درعوض، حاکم نیشابوری و احمدبن حنبل کتاب هایی دارند که آلوده است به ذکر فضایل اهل بیت و تبلیغ محبت این خاندان. من قبول دارم که اسماعیل بخاری برای نوشتن این کتاب غسل و وضو داشته و پیش از شروع کارش رو به قبله ایستاده و نماز خوانده، تردیدی در این نیست... اما این آقا بعد از هر نماز رو به قبله می نشست و خیلی هنرمندانه و استادانه و با مهارت خاص روایات مربوط به تاریخ اسلام و خلفا را جوری مهندسی می کرد و به نحوی آن ها را کنار هم می چید که وقتی مردم عامّه این کتاب را به دست می گیرند و مطالعه می کنند دل آزرده نباشند.(ص63 – 64)

***

این در حالی است که بارها فعالان جریان تقریب مذاهب اسلامی بر این نکته تاکید کرده اند که نباید به بهانه برخورد با وهابیت و اقدامات آنها علیه تشیع به مشترکات بین وهابیت و اهل سنت پرداخت.

چه اینکه برخورد اکثریت مردم و حتی بسیاری از خواص با آن، به خاطر تقدسی که دارند از سر احساسات و شور مذهبی است لذا باید سعی کنیم مسائل مشترک میان اهل سنت و فرقه وهابیت را مورد خدشه قرار ندهیم تا در عوام یا خواص اهل سنت برخوردی مشابه آنچه درباره زیر سؤال رفتن عقاید شیعه پیش می آید رخ ندهد.

* زیرسوال بردن تلاش های تقریبی و وحدت شیعه و سنی

بنابر این گزارش اما کتاب «پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل» تنها به نقد اهل سنت اکتفا نکرده است و در بخشی از کتاب تلاش کرده ادعای وحدت بین مسلمانان را زیر سوال ببرد.

وی در بخش یازدهم از این کتاب وقتی که از زبان «ام جمیل» زن داعشی شیعیان را متهم به تفرقه افکنی می کند بدون اینکه پاسخ وی درباره توهین به صحابه را پاسخ دهد چنین آورده است:

***

... تنها دلیل گفتن این حرف این است که باور کنی آن تفرقه ای که تو ازش وحشت داری در ریشه مذاهب چهارگانه اهل سنّت هم وجود دارد و هیچ ارتباطی هم با شیعه و پیروان امیرالمؤمنین علی ندارد! یک روز امام مالک وارد شهری می شود و از شخصی سؤال می کند آیا در شهر شما نام ابوحنیفه برده می شود؟! شخصی که آنجا بوده می گوید: بله و امام مالک می گوید: شهری که نام ابوحنیفه در آن برده بشود شایسته سکونت نیست. خطیب بغدادی معتقد بوده در تمام اسلام فرزندی شوم تر از ابوحنیفه به دنیا نیامده. وقتی ابوحنیفه از دنیا رفت گفتند: خدا را شکر که ابوحنیفه مُرد! چو او اسلام را پاره پاره کرده بود. امام حنبل می گوید: حرف ابوحنیفه و فضله چهارپایان پیش من فرقی با هم ندارد و معروف ترین جمله ای که درباره ابوحنیفه گفته شده این است که اگر در میان انسان های زنده یک شراب فروش وجود داشته باشد، بهتر از این است که فردی از اصحاب ابوحنیفه در میان آن ها باشد. اگر قرار است کسی برای ایجاد تفرقه و جدایی سرزنش بشود، باید اول از خودتان شروع کنید. حالا همین ابوحنیفه جوری با امام صادق دشمن بود که در تاریخ آمده هر چیزی که امام صادق می فرمود، ابوحنیفه سعی می کرد برخلاف آن فتوا بدهد. یک بار پرسید: امام صادق در نماز وقتی که توی سجده است، چشم های خودش را باز می کند یا بسته؟ ازش پرسیدند: این سؤال برای تو چه اهمیتی دارد؟! گفت: می خواهم ببینم اگر امام صادق چشم های خودش را موقع سجده می بندد، من چشم های خودم را باز بگذارم... و اگر چشم های خودش را باز نگه می دارد... من چشم های خودم را ببندم...

لبخند تلخی می زند.

پس تفرقه در اسلام ارتباطی با تشیّع ندارد. بر فرض محال هم که شیعیان بخواهند به مذاهب چهارگانه نزدیک بشوند... به کدام مذهب باید نزدیک بشوند؟! چون به هر مذهبی که نزدیک بشوند از مذهب دیگر دور شدند.(ص 89 – 90)

***

این در حالی است که هیچ یک از مدعیان تقریب و وحدت، تقریب بین شیعیان و اهل سنت را به معنی کنار گذاشتن عقاید یک مذهب و نزدیکی عقیدتی به مذهب دیگر نمی داند و بارها در جوامع مختلف فکری و تقریبی این بحث به انحاء مختلف مطرح شده است که تقریب عبارت است از تاکید بر مشترکات فراوان.

تصور سطحی نویسنده از مساله ای که تا این حد مورد توجه ائمه اطهار و رهبر انقلاب بوده است جای شگفتی دارد؛ وی که نگرش تمدنی به مساله وحدت که همانا حفظ عزت و قدرت مسلمین در مقابل دشمنان است و به آیه «وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِیحُکُمْ» مستند است را فراموش کرده و صرفا از منظر تمایزات اعتقادی به آن نگریسته و چون تصور کرده که وحدت به معنای یکی شدن عقاید یا عقب نشینی فکری است به بن بست تاریک خود برخورد کرده است.

نکته دیگری که کتاب آن را به عنوان شبهه ای در ذهن خواننده نسبت به وحدت بین شیعیان و اهل سنت مطرح کرده و در توهینی آشکار وحدت را مخالفت با «عقل سلیم» خوانده و چنین آورده است:

... دیگر هر آدم عاقلی می داند که وحدت یک صفت پسندیده است. چه کسی از وحدت بدش می آید؟! خداوند هم وحدت مسلمان ها را دوست دارد. حالا چرا باید فاطمه نخواهد که ما وحدت داشته باشیم. همان طور که دستی بر پاهایش می کشد، می گوید: «وحدت ما یعنی نزدیک شدن ما به هم، درست است؟! یعنی اینکه تو یک قدم به من نزدیک بشوی! درست است؟»

- بله

- خوب... اگر حقیقتِ دینِ خدا و حقیقتِ ایمان درست پشت سرت باشد چی؟

متوجه منظورش نمی شوم.

- یعنی چه؟

- ببین! من الان دقیقاً جلوی تو نشستم، درست است؟

سرم را تکان می دهم.

- بله.

- و تو اگر بخواهی با من به وحدت برسی باید بیایی به طرف من. درست است؟

- بله.

- خوب... اگر حقیقتِ ایمان پشت سرت باشد چی؟! آن وقت تو هر چقدر که به منظور وحدت به من نزدیک می شوی، داری از پشت سرت فاصله می گیری! یعنی داری از «حقیقتِ ایمان» دور می شود.

نمی دانم چه باید بگویم. ادامه می دهد.

- رضایت خداوند در نزدیک شدن ما به «حقیقتِ دین» و «حقیقتِ ایمان» است! اگر من و تو با هم متحد بشویم و این اتحاد ما را از «حقیقتِ ایمان» دور کند، این اتحاد کمترین فایده ای ندارد! تو من را «کافر» و خارج شده از دین می دانی و اعلام کردی که همه عقاید تشیّع تحریف شده و دروغین است. حالا چه لزومی دارد که تو خودت را به من نزدیک کنی؟! در آن صورت تو هرچه به من نزدیک تر شوی از «حقیقتِ ایمان» و «ذات ِ دین» دور شدی و اگر از «حقیقتِ ایمان» دور شوی از «خشنودی خداوند» دور شدی! پس عقل سلیم حکم می کند که خشنودی و رضایت خداوند در این است که من و تو ابتدا «حقیقتِ ایمان» را کشف و درک کنیم و بعد هر دو خودمان را به آن حقیقت نزدیک کنیم. حالا اگر یکی از ما دچار غفلت شد و نخواست خودش را به «حقیقتِ ایمان» نزدیک کند، این دیگر برعهده خودش است و دیگری نباید خودش و عقوبت و سرنوشتش را فدای آن کند! مرکز اتحاد جهان اسلام فقط یک چیز است و آن «حقیقتِ ایمان» است.(ص 99 – 100)

***

نویسنده که احتمالا منظورش از «حقیقت ایمان» حب اهل بیت(ع) است تصور کرده که اهل سنت از این حب به دور هستند و به احادیثی که از ائمه(ع) روایت شده که می گویند اگر کسی دشمن ما نباشد راه بهشت بر او بسته نیست بی توجهی می کند. ر.ک به (کافی ج دوم صفحات 42 - 45 مساله درجات ایمان)

البته این مساله عجیب نیست چون بخشی از کسانی که مخالف مساله وحدت هستند تصورشان این است که شیعه با این کار دست از اهل بیت بر می دارد و بخشی هم که می دانند چنین چیزی مطرح نیست عامدانه و برای هراساندن عامه شیعه از برادران خود این شبهات را مطرح می کنند! حال آنکه همه می دانیم که اتفاقا اهل بیت یکی از پایه های وحدت اسلامی هستند چرا که حب ایشان و احترام شان مساله مشترک همه مسلمانان جهان است و اهل سنت نیز تصریح می کنند که حب ایشان جزئی از ایمان شان است و اگر این حب را نداشته باشند ایمان شان ناقص است.

همچنین خداوند در آیه 46 سوره سبأ عمل و قیام لله را مقدمه تفکر و اعتقاد به رسول الله می داند و می گوید: «قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُم بِوَاحِدَةٍ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا مَا بِصَاحِبِکُم ..»(بگو من فقط به شما یک اندرز مى‏دهم که دو دو و به تنهایى براى خدا به پا خیزید سپس بیندیشید که صاحب شما کیست ...)

و این در حالی است که بزرگان دین یکی از توصیه های عملی خود که نوعی قیام لله است را وحدت و همزیستی با اهل سنت قرار داده اند؛ چه آنکه امام صادق(ع) شیعیان را به به حضور در مساجد آنان، عیادت از بیماران شان، شرکت در مراسم تشییع مردگان شان و رفق و محبت با آنان توصیه کرده و از طرح مسائل اختلافی پرهیز داده اند.

* توهین کتاب به مخالفان عزاداری برای محسن بن علی و کشته شدن قهرمان در روز عیدالزهرا

بنابر این گزارش، کتاب «پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل» پا را از این فراتر گذاشته و به کسانی که به عزاداری برای محسن بن علی و برگزاری دهه های محسنیه در ابتدای ماه ربیع الاول انتقاد دارند، اهانت کرده و آنان که چنین تفکری را دارند را دارای تفکر وهابی خوانده است و نهایتا زمان مرگ قهرمان خود را 9 ربیع الاول (روز عیدالزهرا) قرار داده است.

وی نوشته است:

... خوب برای کسی که به حقیقت مقام و منزلت و عصمت حضرت فاطمه و امیرالمؤمنین علی پی نبرده باشد این مسئله مضحک و خنده دار خواهد بود، اما برای آن هایی که از داغ اهل بیت داغدارند این مسئله بسیار مهم و باارزش است! نطفه ذات مقدس حضرت محسن از وجود نورانی دو معصوم سرچشمه گرفته. کسی که برای وجود مبارک و به دنیا نیامده حضرت محسن ارزشِ حیات و قداست قائل نیست چطور می تواند برای عیسای نوزادی که در گهواره است ارزش قائل باشد؟! اگر این جنین به دنیا نیامده بی ارزش بود، فردای قیامت کرسی عدالت خواهی و دادخواهی قتل او برپا نمی شد! حضرت محسن سند مظلومیت حضرت فاطمه است. نادیده گرفتن او و عزای او نادیده گرفتن قسمت بزرگی از تاریخ مظلومیت شیعه است. فقط یک تفکر وهابی می تواند با بزرگداشت نام حضرت محسن عداوت داشته باشد!(ص 113)

این در حالی است که از جمله مخالفان برگزاری عزاداری و دهه محسنیه مراجع عظام تقلید بودند و نویسنده صرفا با نوشتن بیانیه ای اعتراضی سعی می کند تا تلویحا در مقابل برخی اعتراضات مراجع نسبت به ازدیاد عزاداری ها قد علم کند و همه مخالفان سخن خود را ناآشنا با جایگاه اهل بیت معرفی سازد!

* ارسال کتاب به بصره عراق با جمعیتی شیعی و سنی/ آیا مراکز ناظر نظارت دارند؟

به گزارش فارس، جدای اینکه چاپ این کتاب توسط انتشاراتی چون عمادفردا که آثار موفقی در عرصه های انقلابی داشته است جای سوال است، می توان انگشت سوال را به سمت کسانی که به این کتاب در وزارت ارشاد مجوز نشر داده اند برد.

سوال دیگری که اینجا مطرح است این است که آیا دستگاه های فراتری چون مجمع تقریب مذاهب اسلامی و معاونت امور ایران آن دقت کافی بر خروجی های مختلف ضدوحدوی داشته اند؟ خروجی هایی که اینک به جای دیپلماسی وحدت اسلامی دیپلماسی تفرقه را تقویت می کنند؟

چه اینکه این سوال همچنین متوجه سفارت ایران در عراق است که آیا با آگاهی از محتوای این کتاب « 600 نسخه از این رمان را در میان بانوان پارسی زبان بصره» توزیع کرده اند؟ و آیا سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی و رایزنی فرهنگی ایران در عراق از این اتفاق مطلع بوده است؟

توزیع در شهری که سالیان سال است که شیعه و اهل سنت در کنار هم و در برادری تمام با هم زندگی می کنند و این کار می تواند موجبات تفرقه بین شیعه و سنی در این شهر را فراهم آورد!.

بنابر این گزارش، باید گفت کتاب «پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل» نه تنها یک رمان ادبی نیست بلکه مجموعه ای از مناظرات اعتقادی است که این انذار را به ما می دهد که جریانات افراطی شیعه به دنبال قالب های زیبایی برای بیان تکراری ادعاهای افراطی خود هستند و باید مسئولان به آن توجه داشته باشند.