مخصوص اهل سنت به دستور علامه امینی

می دانیم که در میان براداران اهل سنت رسم است که پس از نام پیامبر اکرم«ص»، صیغه «درود»ی را که ذکر می کنند بیشتر چنین است :«صلّی اللهُ عَلیهِ و سَلَّم» ، یعنی «و آله» را نمی آورند. و بر همین مبنا در مطبوعات کشور های عربی کلیشه ای ساخته شده است بدین شکل صلی الله علیه و سلم.

بر عکس آنان ، عالمان و مؤلفان شیعه اند که به پیروی از قرآن کریم و دستور خود پیامبر «ص» - که ذکر خواهیم کرد- «وآله» را نیز می آورند ، و میان محمد وآل محمد جدایی نمی افکنند، و دستورات قرآن و سنت را پشت گوش نمی اندازند.

 

اکنون بنگرید که تربیت صحیح و امانت علمی «صاحب الغدیر» چه کرده است. وی به هنگام چاپ « الغدیر» دستور می دهد دو نوع کلیشه بسازند: یکی از روی همان کلیشه مطبوعات مصر و دیگر کشور های پیرو این سبک، و یکی کلیشه ای بر اساس عمل شیعه، بدین شکل صلی الله علیه وآله و سلم، تا هر جا از ماخذ سنی نقل می کند – و صیغه درود در آن مآخذ آن گونه آمده است – آن کلیشه را بگذارند و هر جا جز آن است این کلیشه را، و در مواردی که بر خلاف یا بر عکس این شده است از اشتباه حروف چینان و غلط چاپی است.

و این امانت در نقل، و فضیلت در تألیف، و وجدان بیدار علمی است که همه را شیفته ساخته است و این است نتیجه تربیت امام جعفر صادق «ع» ؛ و این است که شیخ محمد سعید دحدوح حلبی – عالم سنی حلب -  می گوید :«آل محمد «ص» شما علمای شیعه را چه نیکو تربیت کرده اند».

 

اکنون می خواهم، در باب همین مسئله چگونگی «صلوات فرستادن » و حکم شرع درآن باب ، سخنی مطرح کنم.
در کتاب «الفقه علی المذاهب الربعه »، تألیف فقیه محقق، شیخ عبد الرحمان جزایری – چاپ مصر- که کتاب فقهی معتبر و علمی اهل سنت است، چنین آمده است :
«از جمله سنن نماز، صلوات فرستادن است بر پیامبر، در تشهد اخیر،  و افضل انواع آن این است که بگوید : أَللّهُمَّ صَلِّ علی محمدٍ و علی آلِ محمّد... و این درود، در مذهب مالکی و حنفی سنت(مستحب) است، ودر مذهب شافعی و حنبلی فرض است.»
و «فرض»، بنابر تعریف مؤلف همین کتاب ، به معنای «رکن» است، یعنی که بدون آن نماز درست نیست. وفرائض الصلاة، یعنی اجزایی که نماز جز با آن ها نماز درست نیست. پس در هر چهار مذهب اهل سنت ، صلوات فرستادن بر پبامبر وآلش، یا فرض (واجب) است یا سنت(مستحب)