بررسی تاریخی ارتباطات علمای مذاهب اسلامی

در عصر کنونی که دشمن اهتمام خاص خود را در تضعیف ما قرار داده، بی‌گمان  از تمامی ظرفیت‌های خویش بهره خواهد برد. حال با توجه به گفتمان همگانی انقلاب اسلام و دانش بین‌اللملی همه می‌دانند هر چیزی که باعث ضعف اسلام و مسلمانان شود، به یقین گناه بزرگیست! گناهی که دِینی بسیار بزرگ به تمامی مسلمانان، از اولین تا آخرین آنان را همراه دارد.

 

استعداد شکافی در میان مسلمانان وجود دارد که دشمن از آن حسن سوء استفاده را برده، مبحث مذاهب و برداشت های مختلف از اسلام است.

از این رو شاهد تاکید علماء اسلام بر موارد مشترک و ضد افتراق هستیم.

 

اکنون، شاید برای افراد اهل فکر و دقت سؤالی مطرح شود! آیا این رویه و سبک تعامل، تنها مربوط به این دوره‌ی تاریخی و فقط بعلت شرایط فعلیست؟ آیا در طول تاریخ هم این رویه برای علماء وجود داشته؟ روابط علمای تشیع و اهل سنت به چه صورت بوده؟

 

ممکن است برایتان تعجب‌آور باشد که بگویم، این رویه همواره و به دارازی تاریخ تشیع و تسنن وجود داشته است! تاریخ به خود، علمای شیعی بسیاری را دیده که با علمای اهل تسنن روابط خوبی داشتند. این بزرگان یکدیگر را برادر خود می‌دانستند و از احولات هم جویا بودند. در مراسمات یکدیگر شرکت داشتند و حتی بر یکدیگر نماز می‌خواندند و با هم وصلت می‌کردند.

 

برای اطلاعات بیشتر و شناخت آن علما، به “ تعاملات عاطفی علمای مذاهب اسلامی با یکدیگر “ مراحعه فرمایید.

فایل این جزوه در بخش ضمائم قابل دسترسی است.
‌