منظورت از این شوخی چه بود؟!

*سعید حسینی   برای اولین بار اوائل دهه هشتاد با برادران اهل سنت در دانشگاه مذاهب اسلامی آشنا شدم. اول فکر میکردم که بین ما خیلی تفاوت وجود دارد و باید ظاهر را حفظ کنیم. اما فقط بعد از دو سه ماه آنقدر صمیمیت و رفاقت بین مان ایجاد شد که واقعا بحث های مذهبی و علمی در حاشیه قرار گرفته بود.  به دور از تعارف مرزبندی قومیتی و مذهبی پررنگ نبود. چون افراد در فضای باز با هم زندگی می کردند و قرار نبود سنی شیعه بشود یا شیعه سنی. اما در همان حین یکی از افرادی که تحت تاثیر شیعیان افراطی بود، فریاد وااسلاما و وامحمدا سر داد که به داد اسلام برسید و علنا و در پوشش شوخی به برادران اهل سنت اهانت کرد.  متاسفانه این کار او فضای صمیمیت و رفاقت را تبدیل کرد به فضای حساسیت و تعصب. اگر شوخی می کردیم می پرسیدند منظورتان از این شوخی چیست؟! همین موضوع باعث شده بود که اساتید شیعه و سنی هم بیشتر به پاتوق های خصوصی دعوت بشوند و درصدد دفاع از خود و رودررویی با طرف مقابل بربیایند.  درهمین قضیه بود که یاد گرفتم فهم تقریبی و نگاه کلان به امت اسلام از شاخصه های انسان سعادتمند است. و اینکه بی تدبیری یک نفر در یک مکان چقدر  می تواند به مصلحت کلان امت اسلام و عزت آن خدشه وارد کند و باعث فرصت سوزی برای ظهور امام زمان(عج) بشود.