فقط خمینیِ وحدت گرا می تواند در دل آن خانواده فقیر سُنّی اندونزیایی جا باز کند. اگر امام مانند خیلی های دیگر اهل وحدت نبود، به هیچ وجه نمی توانست چنین جایگاهی پیدا کند. این نگاه وحدت گرای امام نگاهی است که در این زمانه خیلی به آن نیاز داریم.
یک درسی با آقای مولوی اسحاق مدنی داشتیم. ایشان وقتی نام اهل بیت بخصوص امام حسین «ع» می آمد، با یک خلوص و پاکی خاصی اشک از چشمانش جاری می شد
اینکه مثلا فرمانده سپاه در میان آنها حضور پیدا کرده و خیلی صمیمانه و خاکی با آنها برخورد می کرد، خیلی روی تالیف و نزدیکی قلب ها به هم و ایجاد احساس برادری تاثیر داشت.
مجری سعی می کرد بچه ها را اذیت کند و اسامی منتخبین را به سرعت اعلام نکند. مثلا می گفت اسم برنده فاطمه است. چند تا فاطمه داریم؟ چندین دست بالا می رفت. برگه ها را که نگاه می کردی عمدتا اسامی اهل بیت علیهم السلام بود.
بی تدبیری یک نفر در یک مکان چقدر می تواند به مصلحت کلان امت اسلام و عزت آن خدشه وارد کند و باعث فرصت سوزی برای ظهور امام زمان(عج) بشود.
این که بخواهیم یک حدیث ضعیف از یکی از صحاح بیابیم و با ضمیمه کردن چند حدیث دیگر حقانیت خودمان را اثبات کنیم، همانند کارهای وهابیونی است که یک حدیث ضعیف کافی و یا بحار را مستمسک هجو شیعه قرار می دهند. این راه به هیچ وجه نمی تواند تاثیری غیر از شقاق و کینه ورزی میان جامعه اهل سنت و ...
اشاره: در همین کشور و در برخی از شهرها زندگی می کنند، به هم زن داده و گرفته ایم، در غم و شادی هم شریک بوده ایم ولی بسیاری از ما این «برادران» خود را نمی شناسیم.البته این عدم شناخت، طرفینی است و دشمن از همین جهالت ها ورود کرده است. آنچه در ذیل می آید برخی تجارب شخصی نگارنده در ...
اگر میدانستم از انقلاب دفاع نمی کردم!
دوستی داشتم به اسم دکتر محی الدین حاجینی. استاد ادبیات عرب و نیز استاد ریاضیات در دانشگاه کشمیر که از شخصیت های مطرح اهل تسنن کشمیر به شمار می آمد. بشدت انقلابی و طرفدار امام خمینی بود. روزی سوار بر اتوبوس
کلیپ سفارشی بیت آقای شیرازی را می دیدم. «تو میرزای شیرازی دیگری» با خودم گفتم واقعا بینهما بون شاسع. نه تنها هیچ شباهتی میان دو نیست بلکه اگر امروز در عراق بخواهیم رفتارهای شخصیتی را با میرزای شیرازی قیاس کنیم، باید از طیف مقابل امثال آقایان
استاد فقه مان نیامده؛ این طور وقت ها خیلی حالم گرفته می شود. اما این بار کلی هم ذوق می کنم، چون می توانم با بچه ها راهی شوم. ته دلم خوشحالم، اما نمی دانم چرا کمی اضطراب دارم؛ البته آن قدری نیست که مانع رفتنم شود.
در همین کشور و در برخی از شهرها زندگی می کنند، به هم زن داده و گرفته ایم، در غم و شادی هم شریک بوده ایم ولی بسیاری از ما این «برادران» خود را نمی شناسیم.البته این عدم شناخت، طرفینی است و دشمن از همین جهالت ها ورود کرده است. آنچه در ذیل می آید برخی
مهرماه سال گذشته بود که نام شیخ حسین آل راضی عالم برجسته استان شرقی عربستان (الإحساء) در رسانه ها آمد. ماجرای زندانی شدن ایشان به علت شرکت در راهپیمایی اعتراض به فیلم موهن به پیامبر اکرم «ص» بود. البته منصور ترکی سخنگوی دولت عربستان ترجیح داد