اصلا وقتی می‌شود بدون هیچ افزودنی غیرمجاز، طوری از امیرالمؤمنین علیه‌السلام، حرف زد که هر شنوندۀ تشنۀ حقیقتی، باز شدن گره‌های زندگیش را در آشنایی و اقتدای عملی به ایشان بیابد، چه لزومی دارد که گزاره‌های خود را با سلب و تعریض به «دیگران» بیامیزیم؟
آنان به دین و مذهب خود یقین و باور دارند ولی برای تک تک باورها و یقین هایشان نمی توانند دلیلی اقامه کنند. اگر چیزهایی هم بر حقانیت دین و مذهب خود شنیده باشند، از روی بی طرفی و تحقیق نبوده است و از این رو آنان از علمای خود می خواهند که جوابگوی محققان مذاهب و ادیان دیگر باشند.
عجّل، با کار شما باید تعجیل بشود، شما باید زمینه را فراهم کنید برای آمدن او. و فراهم کردن اینکه مسلمین را با هم مجتمع کنید. همه با هم بشوید.
سو تفاهمات را کناری بگذاریم و به درستی از فرصت کنفرانس وحدت بهره برداری کنیم و اگر فراتر از تبلیغ وحدت، به دنبال خود وحدت هستیم، مردانه وارد میدانی شویم که بیرون از گیت های امنیتی و هتل های پنج ستاره است.
تقریب‌ستیزی نیز بیش از آنکه مسئله‌ای علمی باشد، معضل فرهنگی است و حل آن نیز در گرو فرهنگ‌سازی است، نه گسترش مباحثات علمی و مناظره‌های کلامی.
نویسنده طوری اهل سنت را به تصویر کشیده است که انگار تمام اهل سنت سلفی و گرایشات وهابی مسلک دارند...
جای تعجب است که چرا جناب مولوی کوهی بدون استقرای کامل، و با دیدن چند رأی خاص، همه شیعیان را متهم به تحریف قرآن و در نتیجه کافر می دانند، و نظری را به شیعه نسبت می دهند که خلاف واقع است...
رسانه ملی بغیر از هفته وحدت برای وحدت و نزدیکی بین شیعیان و اهل‌سنت و رفع سوتفاهم ها چه کرده؟ بغیر از پخش همایش‌ها و نشان دادن اهل‌سنت بعنوان زینت المجالس شیعیان در ایام وحدت چه اقدامی داشته است؟
چند سالی است که هفدهم رمضان، روز درگذشت عایشه همسر پیامبراکرم(ص) به مناسبتی جدید برای توهین‌های مذهبی تبدیل شده است و عده‌ای در فضای حقیقی و مجازی به تدارک تفرقه‌افکنی می‌پردازند.
تبلیغ دین را به منظور جلب رضاى خدا انجام دهید نه براى جلب رضاى مردم. آنچه براى مردم باشد به پیشگاه او بالا نمی‌رود. به خاطر مذهب خودتان و گسترش آن، با مردم جدل نکنید که مجادله دل را مریض میکند.
دایره وحدت اسلامی در مسائل مشترک بین شیعه و سنی است و موضوع وحدت مشترکات است نه اختلافات، و در این مورد اختلافی هم مانند سایر موارد چون خلافت و امامت، باید اصل احترام متقابل رعایت شود.
این مناظرات ولو با پیشفرض عدم وجود هرگونه قصد و نیتی سوء، ذاتا از مبانی علمی و اخلاقی مناظرات بدور هستند و اگر بتوانند ولو بفرض محال مبانی اخلاقی و علمی را مراعات کنند، اثرات سوء اجتماعی از خود بر جای می گذارند