منظور جمهوری اسلامی از تقریب بین پیروان مذاهب اسلامی، زندگی مسالمت آمیز آنها با یکدیگر است، به طوری که کسی به خاطر نوع مذهب و کیفیت نماز خواندنش متهم به کفر و زندقه نشود و پشت سر یکدیگر هم نماز بخوانند، اما این به معنای دست برداشتن از ولایت امیرالمؤمنین حضرت علی(ع) نیست، چرا که ...

ایشان با اهل تسنن تضاد نداشت، بلکه سعی می‌کرد ولایت و تشیع را به گونه­ ای تمدنی و صحیح به اهل تسنن ارائه دهد و از تشیع در برابر تهمت­هایی که به او نسبت می‌دهند، دفاع کند. کتاب­های ایشان ازجمله احادیث ام المومنین عایشه و ادوار حیاتها در قاهره شیوع پیدا کرد.

این عالم مجاهد که از سوی حضرت حجت(ع) به عنوان یاری گر حق خوانده شده بود، هیچ گاه در صدد بر نیامد به واسطه وجود حکومتی شیعی به نام آل بویه و اقتدار آنان بر اهل سنت سخت بگیرد و آنان را تحت فشار قرار بدهد، بلکه بر آزاداندیشی تأکید داشت و حتی خود چندین بار طعم تلخ تبعید اجباری را چشید.

در ایران­شهر در میان آن‌همه نوجوان و کودک فقط یک­ نفر دل و روحیه‌ی مبارزه را داشت و آن احمد آتش دست بود، امید من به همین یک­ نفر بود. او بچه­ ها را جمع می­کرد، مسجد را از حضور پرشور آن­ها رونق می­داد. کتاب از من می­گرفت و تقسیم می­کرد، سخنرانی می­کرد.

توده مردم باهم مشکلی ندارند و به‌راحتی مشکل خود را حل می­کنند؛ چنان‌که گذشته تاریخی ما به‌خوبی این را نشان می­دهد؛ ولی وقتی متولیان امور دینی که نگاهی کلان ­نگر ندارند پا به میدان می­گذارند، باید منتظر خیلی رویدادها بود.

این شاه فهد است که این عمل زشت را مرتکب شده و اعمال ناشایست زیادی مثل ضربه زدن به انقلاب اسلامی منطقه را، از شرق شبه جزیره شروع کرد، چرا که با انقلاب اسلامی مخالف است و اسلام را بعنوان اسلامی صحیح و انقلابی واقعی و امت وسطی که به شرق وغرب، تمایل نداشته باشد قبول ندارد

یکی از اسباب و زمینه های اختلاف و ناسازگاری مذهبی، غلو و زیاده گویی در باب پیشوایان است؛ چنانکه قصور و نادیده انگاری فضایل و مناقب نیز یکی دیگر از اسباب نزاع و دشمنیست. عالمان شیعه در عصر غیبت به پیروی از پیشوایان خود از غالیان تبری جسته و آنها را لعن و طرد میکردند.

تاریخ اسلام شاهد نقطه‌های روشن در این باره است که مسلمانان با اختلاف در مسلک و مذهب در مراسم جشن و عزای یکدیگر شرکت کرده اند و اهل هر فرقه و مذهبی، بدون جریحه دار کردن احساسات مذهبی دیگران، مراسم خود را انجام می داده اند.

وقتی ابن حجاج، شاعر نامی شیعه در حضور عضدالدوله دیلمی اشعاری را در مدح امیرالمومنین(ع) می خواند که چنین آغاز می شد: یاصاحب القبه البیضاء علی النجف چون به انتقاد و نکوهش از خلفا می رسد، سید مرتضی جلوی او را می گیرد و نمی گذارد بقیه اشعارش را بخواند.

نمونه‌ی بارزی از سلوک ائمه با مخالفان خود در عقیده، توجه و انقطاع کثیری از ارباب مذاهب مخالف به حضرات ائمه(ع) است، و این دستوری است برای امت در حفظ وحدت و حسن معاشرت با پیروان سایر مذاهب اسلامی.

آیا زمان آن نرسیده که مومنان را وعده خداوند به حرکت درآورد و تکیه بر وعده الهی کنند و نهضتی عام در مقابل قدرت‌های سلطه‌گر جهان نمایند و من به حقیقت سوگند یاد می کنم که اگر ملل اسلامی قیام کنند همه قدرتها و تار و پود بافته‌های سیاسی و نظامی و تسلیحاتی آنها در مقابل قدرت یک ...

شیعه امامیه با اعتقاد کامل به صحت مذهب خود که مذهب اهل بیت پیغمبر است سنیها را به تمام معنا مسلمان دانسته واحکام اسلام را بر آنان جاری میداند و هرکس از مغرضین و زورگویان اجنبی غیر این را به آنان نسبت بدهد دروغ است و کتب فقهی ما گواه صادق بر این ادعاست.