بعضی مواقع حضرت با خلفا شدیدا مخالف بوده است، لکن اختلاف نظر باعث نشده که علی علیه السلام با آنها همکاری نکند. تقریبا در دوران خلفا، على علیه السلام قاضی بوده است، ولی نه قاضی رسمی. در جنگ ها مورد مشورت خلفا قرار می گرفت.

شرط قبول عبادات، غیر از شرط صحت است. یک معنای قبول این است که اگر قبول شد، خداوند ثواب می دهد. این که می گویند: عملت مقبول نیست؛ یعنی ثواب به آن نمی دهند، نه اینکه عمل باطل باشد. باطل آن است که در آخرت به خاطر انجام ندادن عمل، استحقاق عقاب دارد. بنابراین عمل مخالفان مذهب باطل نیست.

در قرآن «یا أیها الذین آمنوا...» به همه مسلمانان خطاب شده است و ایمان به خدا و پیامبر(ص) مورد نظر است. این آیاتی که به مؤمنین خطاب می کند و در قرآن زیاد هم هست، همه مذاهب اسلامی را شامل می شود. بنابراین آنها هم مؤمن هستند، ما هم مؤمن هستیم.

شیعه امامیه با اعتقاد کامل به صحت مذهب خود که مذهب اهل بیت پیغمبر است سنیها را به تمام معنا مسلمان دانسته واحکام اسلام را بر آنان جاری میداند و هرکس از مغرضین و زورگویان اجنبی غیر این را به آنان نسبت بدهد دروغ است و کتب فقهی ما گواه صادق بر این ادعاست.

تقریب یعنی همکاری در ترویج و حفظ مشترکات دینی که بسیار زیاد است و معذور دانستن همدیگر در اختلافات، روی اصل "للمصیب اجران و للمخطیء اجر واحد" و برادری ودوستی روی اصل "انما المومنون الاخوة"در زندگانی اخلاقی، اجتماعی، سیاسی و بالاخره مورد چهارم؛ عدم توهین به پیشوایان و اصول ...

 در اصول متحدیم همکاری و گفتگوی مثبت میان مذاهب اسلامی در شرایط امروزی هم به عنوان حکم اولی و هم به عنوان ثانوی واجب است. همکاری با اهل سنت به حکم اولی واجب است چون ما در اصول شریکیم: توحید، معاد و نبوت. اختلاف در فروع اعتقادی و احکام فقهی سبب