در ایران­شهر در میان آن‌همه نوجوان و کودک فقط یک­ نفر دل و روحیه‌ی مبارزه را داشت و آن احمد آتش دست بود، امید من به همین یک­ نفر بود. او بچه­ ها را جمع می­کرد، مسجد را از حضور پرشور آن­ها رونق می­داد. کتاب از من می­گرفت و تقسیم می­کرد، سخنرانی می­کرد.

از دور خانواده ای بلوچ دیدیم که می آیند. آنها چند زن و یک مرد و یک کودک بودند. کودک در دست مرد خواب بود و زن­ها گریه و زاری می­کردند. وقتی به ما نزدیک شدند، فهمیدیم طفلی که در دست مرد است، مُرده. این تصویر مرا از درون ویران کرد و بلند بلند گریه کردم...

تقسیم بندی طایفه ای در ایرانشهر، متاسفانه به جدایی مساجد سنی از مساجد شیعه منجر شده بود. اهل سنت مساجد کوچکی داشتند که هرکدام چند نفر نمازگزار داشت و شیعیان یک مسجد داشتند که تمام سال تعطیل بود!